İlklerin kıymetine dair düşünürüm bazen.
Düşüncelerim kendiminkilerle başlar devam eder ..
İlk aşkım, ilk bakışım ,ilk sarılışım, ilk öpüşüm ilk dokunuşum...
İlk ölüşüm, ilk körlüğüm, ilk yanışım, ilk susayışım, ilk kayboluşum..
Zıttıyla kabildir derler varlık. Her ilk, varoluşum sanırım.
Onda varoldukça kendinde yok olabilense insan olan.
Hep bir fazlasına ağız sulandıranlarız bizler, bizler çağın hastaları.
İnsan olmak, çağın deliliği... Çağ teknoloji çağı ya sözüm ona... 'Doyumsuzluk Çağı' olmalı yeni adı. Ben buldum diye söylemiyorum. Doyan insan göremiyorum da ben. Benlik , var olma bilincidir. Kimse olma derdinden zühur eder bizlere . Biraz kendini ispat etme ihtiyacı, birazsa başkasını yok etme ihtiyacı. Emir bize 'ayıp örtmede gece gibi ol . ' derken, hemde öyle bir emir ki nereden ? Ah bilsek ah hissetsek... Bu kadar ben der miyim hiç ben ? Sen demeyenlerdensin ben bilirim. Olsun sen de başkalarına iletirsin. Varlık zıttıyla var olur sen sen ol yok ol ki var olasın dersin...
Baran ŞİMŞEK