Sizin de dikkatinizi çekmiştir mutlaka. İnsan kendine karşı pek nazik ve kibardır. Kendini değerlendirirken hiç kimseye olmayacağı kadar anlayışlıdır, babacandır. Oysa kendini hep olumlayan, haklı çıkmanın yolunu illaki her zaman bulan insan, göz göre göre uçurumun kenarına yürüyor demektir. Bir insan eğer kendinde hata bulamıyorsa, hep kendini masum ve haklı görüyorsa o insan, sorunlar basamağında ilerliyordur.
“Şehrime gel sevgili.
Yarın çık gel.
Bırak her şeyi, bir bekleyenim var de gel.
Gel ki bu şehir adımlarınla anlamlansın.
Gel ki bu şehir nefretim olmaktan çıksın.
Gel ki nefes alayım.
Gel.”
"Çocuklar, ben anladım bu vicdan azabı denilen şeyi. Hiçkimse kendisininkini hatırlamıyor. Herkes başkalarının çekmesi gereken vicdan azabını biliyor."