Kimse kitapların verdiği o muazzam duyguyu size veremez.
"Kimi kaybettiğim umrumda değil,
Kitapları seçiyorum. Okumam gereken
birçok dünya var."
kendime not.
Güzel günlere karşı umudunu diri tutmalısın. Ne sen şu andan ibaretsin, ne sen hislerin ve duygularınsın, ne hayat kafanın içi gibi, dışarıda bambaşka hayat var nelerle karşılaşacağına çoğu zaman sen değil dışarıdaki dünya karar veriyor. O yüzden acını yaşa ve en çok kendini ve yüreğini yeni deneyimlere aç.
✨🌿
Gerçek değer içten gelir...
Kendini dünyalar kadar değerli zanneden kişilere kısa bir not: Dünya beş para etmiyor..!
Değer, ne kadar paraya sahip olduğunla değil, ne kadar sevgiye ve insanlığa yatırım yaptığındır.
Güلsüم: Kitaplara Meftun
Yazarken
Düşünüyor insan yazarken- gerçekten bunları benden başka okuyacak kimse var mı diye. Yani laedri olarak gönderebilirim tabii ki her daim dünyaya, ama benim altımda benimle alay etmeden okuyacak, benim yazdığımı bilecek... İşte burada duraksıyor insan. Etrafta başkaları da varken yazmak çok garip değil mi? Sanat sanat içinse yazmak da benim için
"Sevgi ektim, naz biçmeye çalıştım,
Ne zamana, ne kendime alıştım,
Kırk senede yedi hasret bölüştüm,
Yedi dünya bana düştü sandım."
Gönül gözü görmeyen, can gözünü neylesin,
Dünya'da dönmeyen dil, mahşerde ne söylesin,
Allah, bütün beşeri, ümmetinden eylesin,
Sancağının altında, Yâ Hazreti Muhammed.
Cengiz Numanoğlu
Uzandım, cehennem yan odamdı
Meşhur bir hüznün imzasında kaybolan hayırlıdır
Der ki: herkes temiz gider, ben yıkanmadım
Ve mağripli öldü, dünya patlamaya zencilerden başladı
Göz kapaklarım, kurşun ağırlığında, kapanmak için sabırsızlanıyor. Albayım, ruhum yorgun, bedenim bitkin. Bir uykuya dalmak istiyorum, belki yüzyıllar sürecek bir uykuya...
Uykunun kollarında, belki unuturum bu anlamsız varoluşu. Belki kaybolurum sisli bir rüyada, belki de hiç uyanmam.
Uyku, bir sığınak gibi, karanlık ve sessiz bir sığınak.
Düşüncelerden, kederden, pişmanlıklardan uzak bir sığınak.
Uyku, bir nehir gibi, beni bilinmeyene taşıyacak bir nehir. Belki de o bilinmeyen de aradığım huzuru bulacağım.
Uyku, bir ölüm gibi, soğuk ve karanlık bir ölüm. Belki de o ölümde, sonsuza dek dinlenebileceğim.
Albayım, uyumak istiyorum, bir yüzyıl belki de daha fazla. Belki de uyandığımda, dünya bambaşka bir yer olacak. Belki de ben bambaşka bir insan olacağım.
Canım uyumak istiyor albayım. Bi uyusam... Yüzyıllar sürse... Kalktığımda huzur bulsam...
"Burası dünya!
Ne çok kıymetlendirdik.
Oysa bir tarla idi;
Ekip biçip gidecektik"
Cahit Zarifoğlu
