küfran
o rahvan atları anlaşılır kılan sabahlarda
göğsü kasvet sayrılarıyla çarpışıp
delişmen çocuklarını azdırırken dünya
şehrin çarşılarından esen telaş
hıçkırıklarla akşamı karşılayan bir aldanış gibi babamın incinmiş sesine çökerdi.
yatağına ilk kez akan bir nehrin hırçınlığıyla
karın kapadığı rayları temizleyendi babam.
bir nasihatin başlangıcındaki
Arayıştayım dostlar
Belki Yine Gelirim
Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir
her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü
Bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa
bitse bu sessizlik, bu kirli yapışkanlık bitse
ama bir tufan az mı gelir yoksa yine de
yırtılan ve parçalanan birşeyler olmalı mutlaka
hiç durmadan yırtılan ve parçalanan bir şeyler
Oysa ne kadar sakin bu
amentu
Ulucanlar cezaevi müzesine geldim.
Nazım Hikmet. Yılmaz güney. Deniz gezmiş. Necip Fazıl kısakürek. Eski Ankara belediye başkanı ve çoğu yazar ve gazeteci in kaldığı cezaevi ve duvar yazıları.
Çoğunun suçu sadece yazı yazmak.
Neden yazı devlete baş kaldırmak devletin insanlara yaptığı kölelik ve onlara yapıldığı zulümlere baş kaldırdığı için.
Çeşitli gazetelerde yazılar devlete itafen yazılar.
Çıkardığı kitaplar yüzünden.
Müzede küçük bir çocuk gördüm dedi ki anne neden bunlar buraya girmiş dedi.
Annesinin cevabı: oğluşum düşündükleri için yazdıkları için ve söyledikleri için dedi.
Yazar ekler bir ülke de zulüm varsa.
Bu ülke de hayat yoktur der...
İnsan
eşref-i mahlûkattır derdi babam
bu sözün sözler içinde bir yeri vardı
ama bir eylül günü bilek damarlarımı kestiğim zaman
bu söz asıl anlamını kavradı
geçti çıvgınların, çıbanların, reklamların arasından
geçti tarih denilen tamahkâr tüccarı
kararmış rakamların yarıklarından sızarak
bu söz yüreğime kadar alçaldı
damar kesildi, kandır