Ece Temelkuran, Kafkaokur
Ne çok güldük ! Gül gül öldük! Gerçekten gülmüyorduk ama gerçekten ölüyorduk. "Güler misin ağlar mısın ?" diyorduk, sanki ikisi yapışık kardeşlermiş gibi. Bir de başka güzel komik lafımız vardı bizim : "Ölür müsün, öldürür müsün?". Bak onu da niyeyse gülerek söylüyorduk. Yeni değil yani, gülmekle ölmek bizim dilimizde kardeşti. Çok güldüğümüz için değil muhakkak. Belli ki gülünecek kadar çok ölüyorduk.
Çünkü dinler nasıl bir halkın tutunduğu eski masalları anlatıyorsa insana, televizyon da o halkın içinde yuvarlanıp gittiği yeni masalları anlatır.
Sayfa 78
Bundan birkaç yıl önce Chi Chi yaşındaki çocuklar ellerinde silahlarla bu sokaklarda koşuşturuyordu. Ama şimdi onun elinde fotoğraf makinesi var. Devrim, işe budur!
Sayfa 200
Edebiyat, dışarıdaki hayat karışınca kendimizi kilitlediğimiz ve korku içinde zamanın geçmesini beklediğimiz bir panik odası mı?
Sayfa 21Kitabı okudu
Bir defter al kendine. Küçük bir defter, cebe sığacak büyüklükte. Herkes yazar olmak zorunda değil, ama herkes yazmak zorunda. Kin biriktirip yarına bugünün rezaletini aktarmak için değil. Bugünün gürültüsünden kaçmak için değil. Günü aklına kazıyıp durmak için de değil. Devam ettiğini kendini göstermek için yaz. Devam edeceğini yaz o deftere. Çünkü ceylanlar, balıklar ve yırtılan tomurcuklar bu bilgiyle devam ettiriyor dünyayı. Onlardan geri kalma. Yaz şimdi büyük harflerle. Devam! Ağır ağır insan olacaksın. Yazdıkça daha çok. Önce bir defter al kendine..
Sayfa 19Kitabı okudu
Kimsenin görmediği gülüşünle herkesin gördüğü ağlamalar arasında bir yerdesin sen..
Sayfa 40Kitabı okudu