Bir zamana kadar gerçeği aktarabilmek derdinde olan sanat, bilinçdışının keşfiyle birlikte önünde sonsuzca uzanan ifade biçimlerini fark etti.
Hz. Aliye atfedilen bir söze göre Kuran ayetlerinin zahir, batın, had ve matla olmak üzere dört manası vardır.
İbnül Arabî sıklıkla insanı Hakkın kendini gördüğü gözün gözbebeği olarak tanımlar.
Parçalanmış, süreksizleşmiş bir hayat içinde bütünsel bakış açısını kaybeden, bu nedenle anlam parçacıkları arasında afallayan yazar için yapılabilecek fazla bir şey yoktur.
tarafsızlık, sadece büyük bir yalandır.
Kuran insanı sürekli olarak Allah'ın yasalarına çağırmaktadır; insan, kendini Allaha bağladıkça diğer birçok tanrılara karlı özgürleşecektir!
Sanatçının, güzeli temsilen/takliden üreteceği bir eserde, öncelikle doğru bilgiye ihtiyacı vardır.
Kutsal sanatın doğduğu, beslendiği kaynak nefsin Allah ile aydınlandığı âna ait haldir.
Şahane tespit.
İnsanın artık yolculuklarını mekanda değil zamanda yaptığı, mekânın zaman tarafından sıkıştırıldığı yeni yaşama biçiminde mesafeler artık metreyle değil, zamanla ölçülür oldu.
Yokluk aynadır, alem o aynadaki akis; insan da o aksin gözü gibidir. Ayna karşısındakiyse o göz içine gizlenmiştir. Sen aynadaki aksin gözüsün. Tanrı, bu gözle o göz bebeği olan nuru. Bu gözle kendi kendisini görür. Alem, insan olmuştur, insan da alem. ( ... ) Gören de odur, göz de o, görünen de o!"