Hz. Âişe r.anhâ diyor ki:
“Resûlullah s.a.v. bir gün, ‘Yâ Âişe! Allah’ın, hangi isimle dua edildiği zaman duayı kabul buyuracağını bana gösterip bildirdiğini bilir misin?’ buyurdu. Ben, ‘Yâ Resûlullah! Babam anam sana feda olsun; o ismi bana öğret’ dedim. O, ‘Yâ Âişe! O ismin öğrenilmesi sana uygun değildir’ buyurdu. Ben, ‘Yâ Resûlullah! Babam anam sana feda olsun, o ismi bana öğret.’ dedim. O, ‘Yâ Âişe! O ismin öğrenilmesi sana uygun değildir’ buyurdu.
Bunun üzerine ben uzaklaşıp bir müddet oturdum. Sonra kalktım ve onun mübarek başını öptüm. Sonra, ‘Yâ Resûlullah! O ismi bana öğret’ diye talepte bulundum. O, ‘Yâ Âişe! O ismin sana öğretmem uygun değildir. Şüphesiz senin o ismi dünyalık bir şey istemen uygun olmaz’ buyurdu.
Bunun üzerine ben de kalkıp abdest aldım ve iki rekât namaz kıldıktan sonra, ‘Allahım! Şüphesiz ben seni Allah diye çağırırım, er-Rahmân diye çağırırım, el-Berr diye çağırırım, er-Rahîm diye çağırırım ve seni bildiğim ve bilmediğim esmâ-i hüsnânın hepsiyle çağırırım ki beni bağışlayasın ve bana rahmet edesin’ diyerek dua ve dilekte bulundum. Bunun üzerine Resûlullah s.a.v. güldü. Sonra buyurdu ki: ‘Şüphesiz o isim, senin duada andığın isimler içindedir.’”
(Ebubekir Sifil)
