Demek sadece uzaktakileri özlemezmiş insan. En yakındakini de pekâlâ özleyebilirmiş.
Uzak ve yakın memleketlerden, kokuları kokulara, hikâyeleri hikâyelere, aşkları ayrılıklara karıştırmak üzere yola çıkan; fırtınalara, korsanlara, salgın hastalıklara, girdaplara ve daha nice badireye göğüs geren inatçı, azimli, renkli gemiler yanaşırdı şehrin kıyılarına.
"Bütün bu yolculuklar geçmişini yeniden
yaşamak için mi?" diye sordu bu noktada
Han. Şöyle de sorabilirdi aslında: "Bütün
bu yolculuklar geleceğini yeniden
bulmak için mi?"
Satrançta ya da aşkta da olur böyle anlar;
etrafı saran sis aralanır ve bir saniye
önce düşünemeyeceği hükümlere varır insan.
En güçlü kanaatlerimiz dahi basit bir yanlış anlamadan kaynaklanıyor olabilirdi. Zaten hayatta hiçbir konuda sabitfikirli ve katı olmanın gereği yoktu; zira yaşamak demek habire değişmek demekti.
Ortadoğu'da öyle bir erkek tiplemesi vardı ki, sevgilisinden yatak odasında tüm arzularına karşılık vermesini bekler, aksi takdirde sinirlenir, hiddetlenirdi; lâkin isteklerine uyum gösteren kadın da anında gözlerinden düşer, “orospu" damgası yerdi. Böyleleriyle birlikte olmazsan, “Vay, demek ki beni yeterince sevmiyorsun!" derdi. Küser, somurtur, zorlardı. Birlikte olursan da, “Vay, demek ki aşüftenin tekisin” diyerek küçümser, yaftalar, aşağılardı.
Türkiye gibi kimlik sorunlarıyla cebelleşen ülkelerde insanlar, ne okuduklarından ziyade neyi okumayı reddettiklerini konuşuyorlardı. Dolayısıyla okumadıkları kitaplan/yazarlan tartışmaya daha çok zaman harcıyorlardı.
İnsan doğası böyle işte, en çok nefret ettiklerimiz en fazla sevdiklerimiz oluyor hep.
Kadınlar Birlikte oldukları erkeğin kendilerinden bir alanda daha bilgisiz olduğunu anladıklarında, onu eleştirmek yerine, kendilerini didikler; onun ilerlemesini beklemek yerine, kendileri geri adım atardı. Zekâlarım istenen düzeye indirirlerdi ki gereksiz yere çatışma, çelişki, gerginlik yaşanmasın.