«Bize gerçekten değer verenlere güvenmeyiz, çünkü içimizin derinliklerinde kendimizi değersiz hissederiz. Aynı şekilde, bize ihtiyacımız olan sevgiyi sadece onların verebileceğine inandığımız için boş ve soğuk olan kadınların ve erkeklerin peşinden koşarız. Gerçek bir ilgiyle karşılaşınca sıkıntı ve güvensizlik hissederiz. Bizi kim ve niçin gerçekten sevsin ki? Anne-babamızın kendi ezilmiş kendilikleri karşısında duydukları ve bizim de içimize yerleştirdikleri nefrete bağlılığımızı sürdürürüz. Bu yüzden de bizi, aslında nefret ettikleri şeyi sevdiklerine dair söyledikleri kendi yalanlarını desteklemek için istismar edenlerin peşinden gideriz sürekli.»
Sayfa 208
« Bilinçdışımızdaki bağlılığımıza denk düşen politikacının peşinden gideriz. Onun idealleştirilmesi de -aynı boşu boşuna sevgi peşinde koşmamızda olduğu gibi- çocuğun, onlar tarafından yaratılan korkunç tehlike anında korunmuşluk duygusuna geri dönmesinin -terörün tersine çevrilerek korunmuşluğa dönmesi veya Silverberg'in (1952) tanımladığı gibi, tehdidi her şeyi kapsayan ve koruyan bir ruh haline dönüştürme girişimi- ilk deneyimini yaşadığı anne-baba konumundaki eski zorbaların idealleştirilmesine dayanır. Kendi kendini sürekli tekrarlayan ve bize zarar veren politik tutumumuzun kökeni de buradadır. Bize çeşitli vaatlerde bulunan, ama bunları yerine getirmeyen herkese kapılırız. Böylelikle ilk çocukluk dönemimizde bize sevgi diye yutturularak yaşatılan şiddeti tekrar tekrar yaşamış oluruz. Politikacılar da sevgiden ve saygıdan, sorumluluktan ve onurdan söz ederler, ama bizi bilinçdışı olarak onlara çeken şey, dudaklarının kenarına yerleşmiş olan bize karşı duydukları küçümseme ifadesidir. Bu bizim için, anne-babamızda yaşadığımız ve onların bize dayattığı küçümsenmeyle aynı küçümsemedir.»
Sayfa 207
«İdeallerin ezenin idealleştirilmesiyle oluştuğu bir dünyada idealler ne anlama gelir? İyinin peşinde olduğumuza inanırız, ama kendimizi inkâr etmemizi sağladığı için aslında bağımız kötüyledir. Ezene dair olumlu imgeyi koruyabilmek için içimizdeki bu kurbanı inkâr etmek zorunda kaldığımız sürece boşu boşuna kötülük biçimindeki iyinin peşinde koşmaya devam edeceğiz. Geçmişimizde yaşadığımız acı ve terörle yüzleşmedikçe idealler gerçekleştirilemez. Bu uygunsuz geçmişi sürekli tekrarlamamızın gündelik yolu sevgi peşinde koşmamızdır. İdeal kadına veya ideal erkeğe dair bir hayalimiz vardır, ama onu çok farklı ilintiler içindeki biçimlerde ararız.»
Sayfa 206
« "Eğer terapist kendi derinlerindeki yaşantıları netleştirmemişse, büyük olasılıkla sert ve yargılayıcı bir tavır takınarak kendi yaşayabileceği potansiyel karmaşaya karşı direnecektir, fakat bu durumda terapiye karşı çalışmış (countertherapeutic) olur," (Cox, 1982). Böylelikle terapi çalışması hiçbir işe yaramaz. Pek çok terapist hastasının içindeki terörize edilmiş çocukla işbirliği yapar. Ama bu durumda her ikisi de kendi zorbalarının yanında yer almaya devam ederler.»
Sayfa 203
« "Kayıplarla başa çıkma yetisi ya da 'yas tutamama beceriksizliği', çocuğun ne tür bir sevgi görmüş olduğuna bağlıdır. Eğer çocuk öncelikle, anne-baba tarafından ideallerini gerçekleştirerek sadece düşük kendilik değerinin yükseltilmesine hizmet eden bir araç olarak sevilmişse veya anneye toplumsal onay sağlamak ve toplumsal olarak kabul gören bir rolün içinde güvence sağlamak için kullanılmışsa çözülme sürecini yaşaması engellenir." Bu durumda gerçekleşebilecek tek yas türü, kendi kendine acımaktan ibaret sahte bir yastır. Kişi kaybı, ampütasyon olarak yaşadığı için kendisini kurban olarak hisseder. Bu karmaşadan kurtulabilmesi, dehşetli bir korkunun üstesinden gelebilmesi için çocukken ne yapmış olması gerektiğini görebilmesini gerektirir. Ancak burada, çocuğun korkusuyla başa çıkabilmek için sarıldığı ve korkusunu atlatmasını sağlayan suçluluk duygusu devreye girer.»
Sayfa 202
«Eğer "ilişki" saldırganla özdeşleşmenin bir türeviyse, yas tutma gerçekleşemez. Politikaya aktardığımızda bunun anlamı, uluslar ve halkların, eğer toplumsallaşma süreçleri bağımsız bir gelişime değil de uyum göstermeye dayanıyorsa, vicdanlarının kaybının yasını tutamayacaklarıdır.»
Sayfa 202
«Bağlılık ve ilişki, olağan biçimde iç içe geçen süreçler değildir. Eğer bir bağlılık hiçbir zaman bir ilişkiye dönüşmezse, ötekinin kaybı hiçbir zaman bir kayıp olarak yaşanmaz, yalnızca bir ampütasyon olarak yaşanır. Bir bağın kopması, bilinçdışı bağlılığın da mutlaka kesilmesi anlamına gelmez. Bilinçdışı bağlılık devam ettiği sürece, bu bağ asla gerçek bir ilişki olamaz.»
Sayfa 201
«Sağ ve sol isyankârlar arasındaki farkı şu şekilde açıklamak mümkündür: Sol isyankâr sevgiden korkar, çünkü aksi halde adalet talep ederken aslında annesinin sevgisini aradığını itiraf etmek zorunda kalacaktır. Buna karşılık sağ isyankâr sevgiden nefret eder, çünkü aksi halde annesi tarafından hiçbir zaman kendisi olduğu için sevilmediğini, sadece babasına karşı bir araç olarak kullanılmak üzere sevildiğini itiraf etmek zorunda kalacaktır. Sol isyankâr sevgiden vazgeçebileceğine inanır; sağ isyankâr sevgiden nasibini aldığına inanır. Politik tavırlarındaki farkı getiren, sol isyankâr iyi olarak yaşanmış annenin vaatlerinde ısrar ederken, sağ isyankârın kötü anne tarafından onaylanmada ısrar etmesidir. Ancak her ikisi de anne ve babayı hem iyi, hem de kötü olarak yaşamış olduklarını gözden kaçırırlar. Her ikisi de yaralanmıştır ve her ikisi de, sevgiye ilişkin duygularından vazgeçerek çaresizliğe ve umutsuzluğa karşı direnirler. Ancak sağ isyankâr kötüyü iyi ilan ederek duygu yitimini inkâr eder.»
Sayfa 201
«Dış düşman ilginç bir biçimde asıl durumun tersine çevrilmesine imkân verir. Bu dış düşman, annenin gizliden gizliye üstün, güçlü, insanüstü ve kötü olarak yaşadığı ve bu yüzden de nefret ettiği ve korktuğu kötü babayı cisimleştirir. Gerçek baba kötü ve otoriterdir, ama Pilgrim'in (1986), Hitler, Stalin ve Napoleon gibi erkekler üzerine yaptığı araştırmada ortaya koyduğu gibi aslında zayıftır. Ama iyi baba kabul edilen, gerçeğin görülmesine yardımcı olan değil, aksine iç çelişkiye izin vermeyen, otoriter, ezici olan ve annenin kurtarıcı fantezilerine denk düşendir. Böylece aşırı sağ isyankârlar, yıkıcılığa izin vererek insanı kendi vicdanıyla boğuşmaktan kurtaran gerçekten otoriter baba için "başkaldırır". Bu durumda iyi baba olarak yaşanan baba aslında, annenin bir zamanlar onda iyi olarak yaşadıklarından arta kalanı da yok eden ve böylece özlenen, ama aynı zamanda korkulan sevgiyi de tahrip eden kötü babadır.»
Sayfa 200
«Bu iç bozulma şu şekilde meydana geliyor: İyi anne-baba imgesinin, anne-babanın gerçekte var olan kötü yanlarının önüne geçmesi gerekiyor. Çocuğun hayal etmiş olduğu gerçekten iyi anne ve gerçekten iyi baba vizyonu, çaresizlik anısına bağlıdır ve bu nedenle çocuk bunu, fiziksel varlığı karşısında bir tehdit olarak algılar. Bu çiftanlamlılık katlanılmazdır. Böylece çocuk anne-baba tarafından yaratılan mutlak anne-baba sevgisi mitine sıkı sıkıya sarılır. Ama içteki huzursuzluk saatli bomba gibi işlemeye devam eder. Bir kenara itilmiş ve böyle bir anne-baba dolayısıyla tehdit olarak yaşanmış kendiliğine duyulan öfke bir supap gerektirir. Bu durumda bu insan otoriteye karşı değil, aksine "zayıf" olarak algıladığına karşı başkaldırır. Bu isyan kendine yönelik nefretin serbest kalmasını sağlar, çünkü zayıfın imha edilmesi, bunun temelinde yatan "iyi" anne-babaya ilişkin yalana dokunulmadan iyi bir edim olarak gösterilebilir. Şiddet içeren hesaplaşmalarda dış düşmanın genelde erkek olması, annenin babaya karşı bilinçdışı ödipal düzlemde savunulmasına ayrıca sembolik bir anlam yükler.»
Sayfa 199
«Şimdi başkasının yazdığı bir rolü uygulayan bir yarı otomata dönmüştüm. (...) Kendimden arta kalanların peşine düşmemin nedeni bu.»
Sayfa 199