Öncelikle şunu belirteyim ki John Steinbeck’in benim kişisel tarihimde özel bir yeri var zira bana kitap okumayı sevdiren, vay be okumak ne güzel şeymiş dedirten, sonsuz yazın ve bilgi evrenini ucundan kıyısından kemirme iştahı kazanmamı sağlayan ilk kitap ortaokul yıllarında okuduğum Gazap Üzümleri olmuştur. Daha sonra 2-3 kitabını daha severek okudum.
Bu kitaba gelecek olursak; Kaliforniya’nın Salinas vadisi civarında yaşayan, merkezinde iki ailenin üyelerinin rol aldığı bir grup insanın nesillere yayılan hikayelerini anlatıyor. Bu kitaba Proust’un bir kitabını okuduktan hemen sonra başlamam nedeniyle çoğunlukla Amerikalı ve İngiliz yazarlara has, belki İngilizcenin yapısından kaynaklı, o sade ve net anlatım dili başlar başlamaz biraz basit ve garip gelmekle birlikte( ki Proust’tan sonra ne okusanız aynı etkiye maruz kalmanız olasılığı var) kısa bir süre sonra hem dilin hem kurgunun akıcılığı çok keyifli bir okumaya dönüştü. Ayrıca Proust okumanın verdiği zihinsel yorgunluktan sonra da beynime bir tür dinlence etkisi yaratmadı değil açıkcası:) (Bu arada her iki kitabın çevirisi de muhteşem bir çevirmen olan Roza Hakmen’e ait)
Steinbeck’in o kadar güçlü bir kalemi var ki, olay ve durumları o kadar güzel örüyor ki; hikayede anlatılan her duyguyu, her karşılaşmayı, soğuğu, güneşi, heyecanı, dramı siz de anın bir parçasıymışçasına hissediyorsunuz.
Okuduğum en keyifli kitaplar listesine üst sıralardan bir giriş yaptı kendileri.
