Burada ziyadesiyle yalnızım Hatta belki bir insanın olmaması gerektiği kadar Lâkin bunun tek bir şeye yaradığını görüyorum O da çok fazla okuma yapabilmek sanırım Gerçi tez dönemimi hiç böyle hayâl etmemiştim Ama olsundu... Burada 1000 e yakın kitapla güzel bir evdeyim Tam 10. katta Ama sanki hapsedilmiş gibiyim Bu çok tuhaf bir his Malatya'da ki gibi bir okulum yok artık arkadaşlarım yok Her gün gezdiğim o yerler o yollar yok artık... Her gün kitaplar getirtiyorum eve Tek muhattabım kargocular Müthiş şeyler enteresan şeyler garip şeyler öğrenip duruyorum Ama hey hât , paylaşacak hiç kimsem de yok Ya da bir yerde takılsam soru soracağım hiç kimse de yok... Ama tuhaf bir biçimde işte , yalnızlık insanı daha çok daha çok okumaya ve kitaba itiyor... Bir yer buldum dünyadan uzak ve baktım dünya kıyıcı ve kırıcı kütüphaneme döndüm ben de...