Hayat henüz bitmemişti. İçinde bir an'ı gizliyor olabilirdi, umutsuzluğun son arayışlarındaydı. Belki hayat güzeldi ve Erika yanlış yaşamıştı...
Aşkının üstesinden geldiğini sanıyor ve onu, bir ölüyü anar gibi anıyordu. Anıları yumuşak ve uzaklaştırıcı renklere bürünüyordu, unutulmuş bölümler tekrar gün yüzüne çıkıyor, gerçekler ve rüyalar arasında birleştirici gizli ipler gidip geliyordu, her şey bir kördüğüm olana dek...
Erika'nın ruhundan çıkan acı, tekrar ruhuna akıyordu; çünkü bitmez tükenmez acılarını hep kendi kendiyle paylaşıyordu.
Bir dua, ruhunun derinliklerinden, dudaklarına doğru yükselmeye cesaret ediyordu. Bir anda her şey geçecek, büyük karanlık, büyük bir hiçlik... Hiç bir şey hissetmemek, bir şey düşünmek zorunda olmamak, hemen ve beklenmeyen son, uyanmak gibi, kabustan kurtulmak gibi...
Hayatı düşünmüyordu; çünkü tanımıyordu, hayatı bir an da bitiverecek bir rüya gibi yaşamıştı.
Uğruna mücadele ettiği huzura derin ve saf bir acıdan geçmeden ulaşılamazdı.
Sayfa 70Kitabı okudu
Ona ne kadar gizli bağlarla bağlandığını anladı.
Sayfa 35Kitabı okudu
İşte şimdi vakit, bugüne kadar bir türlü yüksek sesle söylemeye cesaret edemediği şeyleri özgür bırakma vaktiydi.
Sayfa 19Kitabı okudu
çünkü onların ruhları bir
Fakat bu yalnızca başlangıçtı, ruhlarına uzanan yolun başlangıcı.
Sayfa 15Kitabı okudu