Lê dunyayê lê dunyayê...
Di 1943'yan de ez mudûrê "Dicle Talebe Yurdi" bûm. Rojekê du polês hatin Yurdê û ez girtim birim "Birinci şube" yê. Çawa ez ketim hundir,
sê-çar polês li min civiyan, bi pihînan, bi şeqeman û bi daran bi min ketin.
Ez şaş mam. Lawo ma min çi kiriye?
Mezinê wan got:
"Hi kurê kerê tu nizanî te çi kiriye?"
Min
Hebû tune bû li derdora gerdûnê welatekî rojê hebû .
Keçek di wî weltîde hebû , porê wê dirêj û wekê tîrêjên rojê zer û birqonekîbû . Çavên wê kesk ê zeytunî bû . Keçek û du bira bûn . Bavê wê ji lawa bêhtir ji keça xwe yî por zêrînî hez dikir. Xanîyekî wan hebû di ber zinarekî bilind de bû yek caran kevir ji ser wê zinarê diketin paş xanîyên
Halê Welat
Divê tu zanibî, ev bûne sê sal
Min nedît xwîşk û bira, xelkê di mal
Ne me dît axa welat, pîra dîyan,
Ne vexwar kewsera gewr ava çîyan,
Dipirsî îro ji min halê welat,
Dê bêjim jê diçin sed agir û pêt,
çi çîya, deşt û newal, rêl û zimag,
çi bajar, gund û kelat avahî pag,
Heya bi dar û çîya kuç û zinar,
Bi girîn, kezeb ji min anîn xar.
Ne kêzan, ne
di nav bêdengiyek dojehî de
tenê "çûyîn" zindî ye
û çûn
ew çûn
em çûn
her kes çû
Sayfa 116 - Weşanên AryenKitabı okudu
Zarok û kurdî û ez ...
Rojekê min û du jinê ciranê me me biryar da emê êvarî herin parkê min hinek şêranî û çay amadekir her du jinên cîranê min jî beroşek mezin yeprax çêkirin û me gazî çend kesêndin kir û em çûn parkê . Dem havîn bû germahîya qoserê ji xwe bi nav û deng bû lê wê êvarê bayekî hînik dihat . Me tejika xwe li bin darekê raxist û em
Nalbendên ji Geverê hatibûn nalên hespan, mehînan, hêstiran nû kirin. Kurtan, zîn, lixav, hevsar, teng, beroke, palî û hemû bend û barên dewaran pêk anîn. Jinan jî nivînên zivistanê, berên nexşîn, mêzer, merş, xurcik, taq, teyname, nemed, cilên din ên raxistina erdê, ên xemilandina konî ji nû ve şuştin veşuştin. Sefarên ku ew çend roj bûn li gundî, mencel, mencelok, duhingilk, zerik, layî, lengeyî, sînî, legen û amûrên din ên sifir sipî kirin. Zilam û zarokan cil û bergên xwe gişt guherîn. Bi rojan balava jin û mêrên zozanî dom kir. Reng û rûyê rêwîyên zozana havînê gişt guherî. Xemilandina bêrîvanên jin bi rewşa herî xweşik bû. Çavên xwe ên kildayî, xizêm, belbî, guhar, gustîr, stûvanîk, bazin, xirxal, kemer û çekên din bi ser xwe helawîstin, daketin nav kolanên gundî, çûn ser banan, li bersivkan gerîyan, li eywanan pal vedan û çûn ser kanîya nav gundî û rojên xwe ên dawîyê li gundî tijî kirin. Çûyîna warê havînê ji bo gundîyên deştê û gelîyan wekî eywaneke azadîyê, kar û xebatên hilberînê, şûnwarekî geştê, seyranê û govendê dihat zanîn. Ji ber vê taybetmendiyê, gundî ji bo çûna warê havînê pir keyfxweş dibûn.
ew roj çûn
ew rojên ku ji bişkivînên palikên çavên min
...