"Ben ezeli bir mağdurum, coğrafi kader, siyasi kader, biyolojik kader... Anlaşılmadım, anlaşılmadım, anlaşılmadım... Hayatım bir bozgunlar silsilesi.
Hiçbir kavgam zaferle taçlanmadı.
Ben ezeli bir mağlubum." (sf.74)
*****
Burada mazlum bazen, evet Türk-İslam medeniyetini, yenik düşmüş bir Osmanlı'yı, haysiyetini yitirmiş bir "bu ülke"yi, gurur kırılmış bir "biz"i, hatta doğrudan doğruya fikir savaşında yenik düşen Meriç'in kendisini anlatır. Ama bazen de çok daha geniş bir Doğu'yu, Avrupa'nın talan ettiği aç Asya'yı, hatta iyice genişleyip bütün dünyanın "makhur* ve mağlup kavimler"ini, hakir görülmüş ve yenilmiş, esir düşmüş ve aşağılanmış, tarih denen savaşı kaybettikleri için kendilerini ifade etme hakkından mahrum bırakılmış halklarını anlatır. O halde Meriç'in yazdıkları en azından böyle bir mağlupluk çerçevesinden değerlendirilmeyi hak eder. (sf. 82)
* Kahredilmiş. Mahvedilmiş. Bozguna uğratılmış.
Metis Yayınları, 1. Basım, Mart 2008Kitabı okudu
Yaşamın olumsuz tarafını en baştan beri sezinledim ve hissettim; her şeyin boş olduğunu................ Can sıkıntısının ıstırabını tepeden tırnağa çektim.
Neden hayatım boyunca hiç harekete geçmedim? Çünkü anlama inanmıyorum.
Hiçliğin bilincindeyseniz, başınıza gelen her şey normal nispetini muhafaza eder ve ümitsizliğin abartılarındaki anlamsız boyutlara ulaşmaz.
Tanınmamak bir hazdır; bazen buruk tarafları olabilir, ama olağanüstü bir durumdur.
Özgür olmak için, önüne gelen aşağılanmaya tahammül etmek gerekir.
Yazmayan kişilerin, kendini ifade edenlerden daha çok kaynakları olduğunu fark ettim, çünkü her şey içlerinde.
Her zaman, söylemek istediğimizin sadece bir bölümünü söyleriz.
Bütün fiiliyatımızın ardında yatan şeyler var; psikolojik açıdan ilginç olan da budur, sadece yüzeyi biliriz...
Zamanın bilincinde olmayanlar sıkılmaz; hayat ancak, geçen her ânın bilincinde olunmazsa tahammül edilebilen bir şeydir.
Uykusuz geceler hayati önemdedir!
Aslında tek hakiki dünya, her şeyin mümkün olduğu, ama hiçbir şeyin fiiliyata geçmediği ilkel dünyadır.
Herkes kitap yazıyor ve sonunda tiksindirdi bu beni.
Yazmak, içsel kurtuluştur.
Kötülük iyilikten daha canlıdır.