Bir yanda İstanbul, bir yanda Medine...
Bu iki şehri birbirine bağlayan soğuk demir rayları yıllarca sıcak hasretlerini,sıcak sevgilerini taşıdı buradaki askerimizin.
Sayfa 59Kitabı okudu
Yıllardır büyük bir devletin himayesinde altınlarla beslenenler şimdi bu büyük devletin, trenine kurşun sıkmışlardı. Hâlbuki her mermi, vefaya, iyiliğe, adalete sıkılmıştı.
Sayfa 91Kitabı okudu
Kırılmayı da her zaman ölüm olarak anlamıyoruz; asılma ve bastırılıp öldürme, İttihat ve Terakki'nin ünlü İaşe Nazırı Kara Kemal misali, var. Bir de saf dışı edilme, yurt dışına kaçabilme, Rauf ve uzun zaman sesini çıkarmama da kırım içindedir ve belki de asıl kırım da buradadır. Ali Fuad, Refet, Rauf ve Kazım, ilk aklımıza gelenlerdir. Bunların belli başlı özelliklerini hiçbir zaman maksimalist diyemeyiz; deseydik mühim bir tenakuza düşmüş olurduk. Kaldı ki idam edilmediler, darağacından döndüler; resmi hikaye, asılmamalarını, İsmet Paşa Hazretleri'yle irtibatlandırıyor ki Büyük Komutanlarımızdan Fahrettin Altay da teyid ediyorlar. Bu irtibat ile teyidi ise bizim masalımızla ahenk halindedir. Peki, İsmet Paşa Hazretleri'nin makul görmediklerinin asılmadıklarını söyleyebilir miyiz; mübalağalara, masallarda dahi mahal olmamak icap etmektedir. Maslup [asılarak öldürülmüş] olmalarını minimalistlerin tensip etmediklerinin, hayatta kaldıklarını ifade etmek daha münasiptir.
En ümitsiz anlarımızda ümitvar idik. Çünkü Peygamber Efendimiz'in kabri başındaydık. Onun manevi gücü, tükenmek üzere olan gücümüze eklenince yeniden doğardık... Gayrete gelirdik. Ümidimiz her dem büyür ve çoğalırdı. Şimdi ise çöken karanlığa sığınıp kendimden bile kaçasım geliyor. Esirliği, benliğim kabul edemiyor. Elbette esir gecelerin karanlığına da alışacağız. Nasıl ki çölün sıcağına, çölün tuzak ve hainliğine alışmış ve her şartta ayakta kalmış isek, buraya da alışacağız. İnsan, her şeye alışır. Ama biz Türkler esarete alışamayız. Hürriyete alışkın olanlar, ona tutkun olanlar için esaret utanç vericidir...
Sayfa 25Kitabı okudu
Hey gidi koca imparatorluk! Cepheden cepheye sürdüğün evlatların bak ne halde? Nerede aç kurtları bile doyurduğumuz zamanlar? Nerede yaralı leyleklere vakıf kurduğumuz zamanlar? Nerede kuş evleri yaptığımız zamanlar? Evlatlarına bir bak koca imparatorluk! Ey koca çınar! Garip kuşlar, yuvasız kuşlar gibiler... Barakaların altında karınlarını doyurma telaşındalar. Yalnızlar...
Ah Medine! Bizler garipliğimizi sende unutmuştuk. Hasretimiz vuslata sende kavuşmuştu. Biz yalnızlığımızı, kuşatılmışlığımızı bile unutmuştuk... Ya şimdi? Ya şimdi!"
Sayfa 23Kitabı okudu
Ah Medine! Ah bayrağım! Ah askerim! Ah ki esaret!
Sayfa 23Kitabı okudu
Bizler ki açlıkta tokluğu tattık. Yoklukta da varlığı... Kutsal belde Medinenin tozunu yuttuk, sokaklarını süpürdük, Peygamberimizin huzuruna çıktık her gün.
Bizi, dünya kuşatsaydı ne gamdı? Bizler kuşatma altında en büyük hürriyeti yaşadık. O kutsal beldenin manevi havasını ciğerlerimize çektik.
Sayfa 22Kitabı okudu
Çöl, şiirini gece yazar. Mehtabın en güzeli çölde görülür. Çöl, böyle durumlarda İnsanı şair yapar. Yıldızlar daha iri daha parlak ve daha yakın gelir insana. Mehtabın loş ışığında tepeler ve dağlar hurma ağaçları siluetler halinde seçilir. Bedevilerin mahalli şarkıları gece söylenir. Tefler, gece çalınır. . .
