Onlar da benliklerinin çoklu olduğunu düşünüyorlardı; benliklerinden biri çocuklarının babası, diğeri ebeveynlerinin çocuğuydu; işverenlerinin karşısında, evde karılarının yanında oldukları zamanlardan farklı davrandıklarını biliyorlardı; kısacası, tıpkı kendisi gibi, onlar da içinden çoğulluk fışkıran benlik çuvallarıydı. O halde, hükmeden ve hükmedilenler arasında elzem bir fark yok muydu? Bu noktada, başlangıçtaki soru, yeni ve ürkütücü bir biçim alarak tekrar ileri sürdü kendini: Çok benlikli tebaası kendileri hakkında çoğul değil de tekil şahıs zamiriyle düşünmeyi başarabiliyorsa, o da "biz" değil de bir "ben" olabilir miydi?
Sayfa 28 - e-kitapKitabı okudu
"Öpmek için hafifçe büzülen bir çift kadın dudağı hayal edin", diye fısıldıyordu Mogor, "işte Floransa şehri de böyledir; kenarları dar, ortası şişkin dudaklarının arasından akan Amo Nehri üst ve alt dudağı birbirinden ayırır. Bu şehir bir büyücü kadındır ve birini öptüğünde, ister sıradan biri olun ister kral, mahveder onu."
Sayfa 124 - e-kitapKitabı okudu
Birbirimizden çok farklı olmamız değil, birbirimize çok benziyor olmamızdır lanetimiz
Belki de insanlığın laneti budur. Birbirimizden çok farklı olmamız değil, birbirimize çok benziyor olmamızdır lanetimiz.
Sayfa 154
Hayatın anlamı ölümdedir. Servet sahibinin ruhani fakirliğini tehlikeye atar. Böylelikle şiddet nezakete, çirkinlik güzelliğe, herhangi bir şey zıddına dönüşebilir.Bir adam duru denebilecek tek bir düşünceyi zihninden bile geçiremeden hayatının son gününe dek paradokslar bataklığında debelenebilir
Sayfa 95 - Can Yayınları
Dünya bir köprüdür. Üzerinden geçin ama mesken kurmayın. Bir saati umut eden sonsuzluğu umut eder. Zira bu dünya bir saattir. Sonrası meçhuldur.
“Sırlar çocuklara, bir de casuslara göredir.”
Sayfa 17
Susuz birer hiçiz, diye düşündü yolcu. Bir imparator bile sudan mahrum kalınca toza dönüşür. Gerçek hükümran sudur, bizler de onun köleleri.
Sayfa 18
Bu karmakarışık sokaklarda ve sokakların ötesindeki düzlüklere kondurulmuş kudretlilere ait konakların hiçbirinde onun adını bilen tek bir kişi, anlatmak zorunda olduğu hikâyeye seve seve inanacak tek bir kişi bile yoktu. Yine de anlatmak zorundaydı. Anlatmak için dünyanın diğer ucundan geldiği hikâyeyi anlatacaktı.
Sayfa 19
Tepetaklak asılmış canlı tavuklar korkudan gürültüyle gıdaklıyor, çırpınıyor, ayakları birbirine bağlı, kazanı boylamayı bekliyorlardı. Etyemezler için daha sessiz ahçı kazanları vardı; sebzeler haykırmaz ne de olsa.
Sayfa 20
İnsan nefsi bir hükümdardır hükümdar olmasına, ne var ki bir fukara gibi açlık çeker. (...) Hâkimiyeti daima tehlikededir onun, sayısız asinin, örneğin korku, kaygı, yalnızlık ve akıl karışıklığının, tuhaf, tarif edilemez bir gururun ve vahşi, sessiz utancın insafına kalmıştır egemenliği. Nefsin dört bir yanı sırlarla kuşatılmıştır, onu durmaksızın için için yiyen sırlar bir gün krallığını yerle bir eder ve asasını parçalayıp tozun toprağın ortasına atar.
Sayfa 30
Yeryüzünün kalabalık “biz”leri altına gömülmüş, çıplak ve yalnız “ben”ler var mıydı?
Sayfa 44