Bu çağda birbirinizle müthiş bir iletişim içindesiniz, ne güzel. Ama iletişim dediğin bazen de susmayı, susup kendini dinlemeyi gerektirir. Siz sanki susmayı unutmuşsunuz.
Bir yaştan sonra mutluluğa ancak, hiçbir yerde bulunmadığını fark ettiğinde yaklaşıyor, yaklaşmış olmanın huzuru ve bir zaman sonra ne yaparsan yap ,tekrar uzaklaşacağını anlamanın bilgeliğiyle yaşayıp gidiyorsun..
Önüne bir sayfa alıyorsun, cümleler akıyor , en doğruyu bulmak için, anadilinin ahengini de ıskalamadan , bazen karekterin ruhuna bürünüyor, bazen yazar oluyor, dünyaya onun penceresinden bakıyorsun.Sokağın iki yakasındaki cumbalardan birbiriyle konuşan iki komşu. An geliyor penceler iç içe geçiyor , yazar çevirmene karışıyor çevirmen yazara...
“Bir çift sürmeli gözde yitip gidiyorsun.”
Bir kitap okuyup asla görmediğin şehri hissedebilir misin? Sözünü ettiğim, binalarını, sahilini, sokaklarını, paralarını görmek değil. Şehrin ruhunu, kuytularını, gizemlerini hissedebilir misin? Kent belleği dediğin nedir ?
Yazarken istedim ki arabacısı garsonu, işçisi esnafı, herkes okusun, sanat halkla buluşsun. Varsıl, yoksul kim varsa bilsin ki kahraman kendisi. .
En vefalıları kurşunkalemler. Düşüncelerimiz için kendilerini tüketmekteler. Onlara dokunun, sevin ve yanınızdan ayırmayın.
Geçmişte bulunduğumuz bir yere, mahallemize, okulumuza, sokağımıza, evimize rasgelince tuhaf duygulara kapılıyoruz. Oysa bazen geleceğimizde yer tutacak yerleri arşınlıyoruz ama hiç farkında değiliz.
Millet sanıyor ki o koca kitaplar durduk yere çıkmış. Oysa yaşanmışlıklar olmasa, çekilen acılar, coşkular, oluşup oturup sonra dağılan ve yeni baştan yazılan fikirler olmasa çıkar mı onca satır.
Sayfa 99 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
