Bize ait arazide olacağım ne de olsa, bizim arazimizde çalışacağım, en güzeli de bu işte.
Hepsi sessizliğe gömüldü. Birbirlerine şaşkınlıkla bakıyorlardı. Bir türlü tam olarak gerçekleşeceğine inanamadıkları hayalleri gerçek oluyordu işte.
Topallayarak ortalıkta dolaşan bir yaşlı olursam günün birinde, ben de birinin çıkıp beni vurmasını isterdim.
Okur Takip Önerileri
Ama işte biriyle birlikte gezmeye alışıyor insan, sonra da onsuz yapamıyor.
İnsanın yüreğinin iyi olması için akla ihtiyacı yoktur.
Eskiden onunla birlikteyken çok eğlenirdim. Ona bir sürü şaka yapardım hayatını kendi kendine sürdüremeyeceğini gördüğümde. Şaka yaptığımı bile anlamazdı, o kadar aptaldı. Ben de eğlenirdim ona böyle şakalar yapıp. Onun yanında kendimi çok akıllı biriymişim gibi hissederdim.
"Artık pek birlikte yolculuk eden olmuyor," diye düşünceli düşünceli mırıldandı. "Neden bilmiyorum ama. Belki de bu kahrolası dünyada herkes birbirinden korkmaya başladı."
Gözünle gördüklerine sakın inanma. Görünenlerin hepsi sınırlıdır. Anlayarak bakmaya, bildiklerinin ötesine geçmeye çalış.
Bedeninin, onun hakkında düşündüklerinden başka bir şey olmadığı konusunda konuştuklarımızı sakın unutma...
Bizi sınırlayan her şeyi bir tarafa atmalıyız.
"Buradan sonra neler olacak? Nereye gidiyoruz? Cennet diye bir yer yok mu?"
"Hayır Jonathan, böyle bir yer yok. Cennet bir yer, bir mekan değildir, bir zaman dilimi değildir. Cennet öğrenmektir, mükemmeliktir."
"Sen hızlı bir uçucusun, öyle değil mi?"
"Ben... ben hızı seviyorum,"
"En iyi hıza ulaştığın an, cennete de ulaşmış olacaksın Jonathan."