Ufo
dün yorucu bir gündü. mutfak işlerini ben yaptım. sabah kahvaltı akşam yemek benim sorumluğumdaydı. evdeki imkanları kullanarak bizimkilere lahmacun yaptım. o kadar güzel oldu ki keşke sen de orda masada bizimle olsan ve bizimle yeseydin. inan bi şeyler başarmış olmanın tadını sen yoksun diye alamadım. yine de bizimkilerin sevmesi beni çok motive etti. sonrasında ders çalışırken masada uyuyakalmışım. gözlerimi açtığımda saat çok geç olmuştu. bu yüzden buraya yazmak için bugünü bekledim. aslında rutini bozmak istemiyorum çünkü artık sanki bu saatte seninle randevum varmış gibi geliyor. sanki milyonlarca kilometre uzaklıktan sana sesimi duyurabildiğim kutsal bir saat ve yer gibi geliyor burası. haberlerde gördüm üçyüzgün sonra dünyaya dönen bir astronot grubu varmış. ne ilginç değil mi insan hayret ediyor sanki başka bir zamandan gelmiş gibiler. acaba bir gün sen de bana çok uzaklardan gelir gibi gelecek misin? en kıymetlim; seni çok özlüyorum. ekmekte çayda kahvede kısaca her şeyde seni arıyorum... sabahları erken kalkıyor güneş doğarken bir tatlı esintiyle senin kokunu almayı umuyorum. çiçekleri suluyor, suyu ateşe koyuyorum. bir kahve yapıp günün ilk ışıklarında seni uyurken hayal ediyorum. sen uyurken kim bilir ne tatlı oluyorsundur. sahi sen uyur musun? sen benim gözümde hep bir melektin. sanki dünyaya bir amaç uğruna gönderilmiş gibiydin. yemin ediyorum yalan söylemiyorum seni hep kutsal görüyorum. belki sana duyduğum sevgiden bana öyle geliyorsundur ama oturup kendime öyle olmadığını telkin etmekle uğraşmak yerine seni düşleyip sevmekle vakit geçirmek istiyorum... saygı, sevgi ve özlemle... selam ederim...
Kötü bir yalnızlık seni incitmesin diye avuçlarındaki hayat çizgisinden sessizce öptüm. Hatırlar mısın, sokağın başında bir kadın, ölüme bakar gibi bakıyordu çocuğuna. Sen korktun, ben korktum. Kar mıydı, akşam mıydı, büyümüş müydük, zamanın sahibi kimdi, gelecek nerelerden gelecekti, bilmiyorduk. Sen sakindin, ben kötü bir telaştım. Sen güzeldin, ben katıydım. Sen kalbine tutunmuştun, ben öfkemi seviyordum.
-Şükrü Erbaş
Lâ tahzen! (Üzülme!)
İnsanlar senin kalbini kırmışsa üzülme!
Rahman: (c.c), “Ben kırık kalplerdeyim” buyurmadı mı?
O halde ne diye üzülürsün ey can?
Gündüz gibi ışıyıp durmak istiyorsan;
Gece gibi kapkaranlık nefsini yak !..
Derdim var” diyorsun;
Dert insanı Hak’ka götüren Burak’tır; sen bunu bilmiyorsun.
Sanma ki dert sadece sende var.
Şunu bil
Bir ayak sesi duyunca
Kapıya koşuyorum
Gelen sen misin diye
Gelen sen değilsin
Yüreğim burkuluyor
Her şey bana seni getirmeli
Gökyüzüne baksam
İnsanlar senin kalbini kırmışsa üzülme!
Rahman: (c.c), “Ben kırık kalplerdeyim” buyurmadı mı?
O halde ne diye üzülürsün ey can?
Gündüz gibi ışıyıp durmak istiyorsan;
Gece gibi kapkaranlık nefsini yak !..
“Derdim var” diyorsun;
Dert insanı Hak’ka götüren Burak’tır; sen bunu bilmiyorsun.
Sanma ki dert sadece sende var.
Şunu bil ki;
Sendeki derdi
“Günde mi,
Gecede misin?
Geçmişte,
Şimdide,
Yoksa gelecek bir düşte misin?”
Cahit Zarifoğlu