Kavramlara kafa yormak istemiyorum.
Ne olduğumu bile umursamadan, kendimi bu yoğun anlaşılmazlıkların içerisinde boğuyorum.
Sakinliğimi nasıl korunduğumu bilmeden... Saniyeleri sayıyorum.
Sanırım beni kolay yaralanabilir biri haline getirdiği için birilerinin yardımını kabullenmek bana zor geliyor, sanki bu beni, onların merhametine teslim ediyormuş gibi geliyor. Çünkü onlar bu durumda beni, benden daha iyi anlamış oluyorlar. Bundan daha önemlisi, beni bende gördükleri şeyler için yargılayacaklarını, benim üzerimde güç elde edeceklerini, şefkat duymayacaklarını düşünüyor olmam. Eğer durum böyle değilse, onların bana ulaştırdıkları bu içgörü, derin bir sevgi bağının başlangıç noktası olabilir. Hayır, insanların beni yargılayacaklarını düşünüyorum.