Her gün biri çıkar, başlar ben, ben demeğe, Altınları gümüşleriyle övünmeğe. Tam işleri dilediği düzene girer:
Ecel çıkıverir pusudan: Benim ben, diye. Can verinceyedek bu çorak yerde Dertten başka ne geçer ki eline?
Ne mutlu çabuk gidene dünyadan; Hele bu dünyaya hiç gelmeyene!