“Yazın herkes açar, marifet
Kışın açmakta, değil mi çiğdem...”
Dün gibi aklımda, seni tanıdığımda kudretli bir zemheriye yakalanmıştım, mevsimlerden kederdi. Üzerime özel günler için sakladığım uçurumları kuşanmıştım. Sert budanmış ağaçlar gibiydim. Dallarım nereye çarpsa ya kırıyor, ya yıkıyordu. İçimden dedim, berâber yürüyelim olur mu? Kıyıya yürürken o güne kadar yakacak hiçbir gemim olmadığını fark ettim. Biraz daha ilerledim, baktım ki kıyımı da elimden almışlar. O gün mağlûp olduğumu anladım, ancak mutluydum çünkü hâlâ kılıçtan utanan bir boyna sahiptim. Ben ömrümün en karanlık gecesinde, önce geceye sonra gündüze seninle tutundum. Sözlerin zemheride çiçek açtırdı gönlüme İbrahim Ağabey. Kalemine, kelâmına, niyetine sağlık.
İbrahim Tenekeci