YETER!
Seni sana şikayet edemedim... ilk fotoya bak. İnception yaşandı.
45 dakikadır uygulamaya girmeye çalışıyorum. Her seferinde atıyor. Yaklaşık 10 gündür çok arttı bu durum. Uygulamaya girilmiyor. Girdiğinizde de kafayı yiyorsunuz. Arkadaşım bu akış ne? Gençlere yks sınavı ile ilgili başarılar diledim, akışa düşesiye kadar çocuklar üniye başladı. Anasayfamda en yeni gönderi 6 gün öncesine ait, biraz daha ileri gitsem uygulamanın kurulum aşamasındaki taslak mesajlara ulaşacağım. Gözünüzü seveyim bu nedir ya...
Vazgeçiş
Dün güneş batarken çok düşündüm. öyle yuvasizken kendi halimi değil seni düşündüm, ben nefretle yaşayamam bana n'apmış olursan ol diğer tarafta karşıma çıkmaman için seni affettim ve Allaha havale ettim. Çünkü o bütün olanları biliyor ve hissettiklerim de boşa değilmiş bana gösteriyor. Artik vicdan azabı cekmene gerek yok -eğer cekiyorsan yani- eğer geleceksen veya benim donmemi bekliyorsan ya da seni hâlâ sevmemi istiyorsan inan çok denedim tekrardan sevmeyi basardim da hep yenildim ama gördüğüm hep bu çağa ayak uyduran, beni solduran bir tendi. Ve inan benim senin kadar zamanım yok. Rüyamda seni gördüm bir başkasıyla yeni birileriylesin veya geçmişine ozlem duyuyorsun bilmiyorum ama umarım beni, herkesten çok seven birini kendim için kaybettim demezsin bir gün. Gerçi Allah kimseyi o kişinin değerini bilmeden öldürmez. Umarım pişmanlıklar ben naptim da bunları yaşadım dedirtmez sana çünkü ben sana hep yakin olmaya ve o küçük oğlan çocuğunu kiyamayarak sevmeye çalıştım, anlamasan da pardon anlamak istemesen de. Gitsem de seni beklemeye imkansızca devam ettim sen benimleyken, çoktan vazgeçmiş olsan bile. Yine de kötülüğünü istemiyorum umarım beni kaybettiğine değer, çok mutlu olursun. "Benim seninle olan savaşım bitti artık gözlerin istediğine gülebilir."
İçimde tarifi mümkün olmayan bir boşluk duygusu var. Bir kişiyle, yerle ya da durumla düzelecek bir his mi bilmiyorum. Bu müphem duygu nereye gitsem benimle birlikte geliyor ve ait olamama durumunu sürekli yaşatıyor. Bir şeyler yarım, bir şeyler eksik, bir şeyler tamamlanmamış gibi geliyor. Bazen dışarı çıkarken her şeyi almış olmamıza rağmen sanki bir şeyleri unutmuş gibi hissederiz. Bir eksiklik var ama ne diye sorup dururuz kendimize. İşte bu da tam olarak böyle bir duygu.
“Hayatımıza aldığımız her insan bize gökyüzünü gösteren o pencere olabilmeli. Çünkü bu hayat bana; birisinin durduk yere nefesini kesen derdi değil, nefessiz kaldığında hayata tutunmak için koştuğu pencere olmak gerektiğini öğretti. İnsan insana, her şeyden önce nefes veren o pencere olabilmeli. İnsan insana, dost, anne, baba, arkadaş ya da sevgili olmadan önce, nefes aldığı o pencere olabilmeli. Diğerleri zaten bir şekilde hayatın içinde edinilen kimlikler.
Zor olan, gitsem de yanında biraz soluklansam denilen o kişi olabilmek.
Şöyle bir 10 sene uyusam keşke..
Ya da alsam başımı gitsem, bilmediğim lisanların ve insanların olduğu yere.
Bu yaşımda yeniden doğsam mesela, tecrübelerim bende kalsa!
Her zamanki gibi acı vermese mesela...