:)
Yani: Güya çiçek açmış herbir ağaç, güzel yazılmış manzum bir kasidedir ki; o kaside Fâtır-ı Zülcelal'in medayih-i bahiresini(apaçık methetmelerini) inşad edip(şiirleştirip), şâirane lisan-ı hal ile söylüyor. Veyahut o çiçek açmış herbir ağaç, binler bakar ve baktırır gözlerini açmış, tâ Sâni'-i Zülcelal'in neşir ve teşhir olunan acaib-i san'atını bir-iki gözle değil, belki binler gözlerle baksın; tâ ehl-i dikkati öyle baktırsın.
Veyahut o çiçek açan herbir ağaç, umumî bayram olan baharın içindeki hususî bayramında ve resm-i geçit-misal bir anda yeşillenmiş a'zâlarını en süslü müzeyyenatla süslemiş. Tâ ki, onun Sultan-ı Zülcelal'i, ona ihsan ettiği hedayayı(hediyeleri) ve letaifi ve âsâr-ı nuraniyesini(nurlu eserlerini) müşahede etsin.
Hem meşher-i san'at-ı İlahiye(Allaha ait sanat sergisi) olan zeminin yüzünde ve bahar mevsiminde, murassaat-i rahmetini(süslenmiş rahmetini) enzar-ı halka teşhir etsin. Ve şecerin hikmet-i hilkatini beşere ilân etsin.
İncecik dallarında ne kadar mühim hazineler bulunduğunu ve ihsanat-ı Rahmaniyenin meyvelerinde ne derece mühim defineler var olduğunu göstermekle kemal-i kudret-i İlahiyeyi göstersin.
Sözler - 600
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.