Şunu fark ettim ki insan üzüldüğünde yalnızlaşıyor,kötü hissediyor. Kötü hissedince tek başına ağlamak gibi büyük bir yükün altına giriyor. Odanda tek başına yorganları ıslatmayı başarıyorsun. Bu sefer yorganları değil de kağıtları ıslatmıştım.
Kağıtlarla konuşa konuşa insan yalnız olduğunu dibine kadar hissedince, kendini dinlemeye başlıyor. Dinledikçe de bilmeyi.
Kendini bildikçe de Allah'a yakınlaşıyor.
'Kendini bilen Rabbini bilir ... '
Aslında O hep var da biz onu ancak en yalnız halimizle göre biliyoruz. Ancak aciz hissettiğimizde hatırlıyoruz. Bu sefer de güçleniyorsun. Çünkü öyle bir şey var ki yanında, öyle bir güç var ki. Biraz hüzünlensen, biraz dertlensen tutuyor elinden.
"Herkes bir gün gider, korkma ben buradayım," diyor.
"Herkes küser, korkma ben buradayım," diyor.
"Herkes unutur, korkma ben buradayım," diyor.
O'nu bulan neyi kaybetmiş, O'nu kaybeden neyi bulmuş? Onu bulunca diğer kayıplar pek canını acıtmıyor artık. Gidenlere yürek dilince 'Eyvallah' demeyi öğreniyorsun.
Sayfa 15Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.