Yorumlarınızı merak ediyorum.
"On bir nüfuslu bir ev; dokuz çocuk ile anne baba. Baba sanık. Beş kızını istismar etmiş. Anne ise evde yaşananları biliyor, çünkü kızları yaşadıklarını anneye söylüyor. Kızlardan en büyüğü babasının istismarından, ancak evlenerek kurtulabiliyor. Ama arkada kalıyor gözü. Kardeşlerinde, annesinde ve hafızasında yer eden, silmeye çalıştığı o karanlık çocukluğunda...Hafızasından silmeye çalışıyor geçmişini. Tacize uğramaya başladığında henüz çok küçük...Herkes okuma yazmayı sökmeye çalışıyor, o ise başına gelen şeyin ne olduğunu anlamaya...Sanığın, çocuklarına karşı eylemleri aynı, değişen sadece kızlarıydı. Geceleri herkes uyuduğunda kızının yanına gidip yatıyor, soyunuyor ve cinsel organını kızına tutturuyordu. Bazen de sadece oral seks yaptırıyordu. Kızlarından birine yaptığı istismarı ileri boyuta taşımış ve kızlığını bozmuştu. Her istismarın arkasından bıçaklı tehdit geliyordu.Anne tüm bunları görmediğini söylüyordu, ama duymuştu. Fakat sağır kalmayı tercih etmişti. Hem de yıllarca. Anne eğer üstüne kuma gelmeseydi ve boşanmaya karar vermeseydi tüm bunlar yıllara gömülüp gidecek miydi? Düşününce, çocuklarının hayatı bu kadar mı değersizdi? Ya da o çocukların hayatını bir kuma mı değiştirecekti? Böyle mi olmalıydı?"
Kardeşini Doğurmak , sf.257
#107595538
··
174 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Anne olanları duymuş,içten içe çocuklara inanıyor. Ama onların hayatını değil kendi hayatını seçmiş.Bu bir çocuğun istismara uğradıktan sonra alabileceği en ağır darbe.
Ne oluyor bu annelere? Bu neyin çaresizliği? Bu nasıl bir korkudur ki evladının bile önüne geçiyor?(alıntı)
...
Tüm bunların yıllara gömülüp gitmesi o beş çocuğun hayata veda ettiğinde mümkün olabilir , öte yandan bu dehşeti, vahşeti yapan ‘BABA’ müsvettesi annelerinin rızasını aldığında dahi yani kuma getirseydi zannetmiyorum ki zihniyeti değişsin. Ayrıca o şahsın ‘BABA’ bile demek istemiyorum büyüdüğü ortamı ailesinide sorgulamak gerekli çünkü bilinçaltına nasıl bi kötülük yerleştirdiyse ona sığınan , ona muhtaç. , kendi kanı canı olan , kıyamayacağı kızlarına ki düşüncesi bile berbat pes dedirten cinsten.
yaşım gereği sizler kadar bilgim yok ama Türkiyede yaşayan biri olarak sürekli bu haberlerle karşılaştığımız için bende fikirlerimi belirtmek istiyorum...
Bir yazı okumuştum; Ebeveynin psikolojisi, çocuğun psikolojisidir.
Önce bir babanın çocukluğunu öğrenmek gerekir tabi daha doğru yorum yapabilmek için ancak "insan" olarak nitelendirdiğimiz her canlının düşünme gücü var. Bizi diğer canlılardan ayıranda bu ya...
Zaten düşündüğü zaman bunun yanlış olduğunu fark etmesi gerekirken bunu yapması bile o kadar acı ki anlatamam...
Haftanın 5 günü dershaneye gidiyorum bu yüzden toplu taşımada kullanıyorum, neden otobüse bindiğimde tek başıma iken abime, arkadaşlarıma canlı konum atıp "otobüste tekim bir şey olursa diye atıyorum" yazmak zorundayım ki?
Neden normal insanlar olup yaşamıyoruz? Bunları yazarken bile stresten ellerim terliyor... Daha bugün 15 oldum, küçüğüm açıkçası. Şundan bahsediyorum; benim normal bir biçimde okuluma gitmem, arkadaşlarımla dışarı çıkmam gerekirken, üzerimi giyinirken bir yerim çıkıyor mu birileri bakar mı düşüncesini yaşıyorum?
Evim işlek bir caddede buna rağmen 2 3 hafta önce burada bir kıza taciz etmişler...
Birde bunlara karşı çıkmak yerine destekleyenler var, yapanlardan ne farkınız kalıyor???
Acıyorum halinize...
İbret-i alem için bunlar gibileri idam gerekir
Bazen kafayi yer gibi oluyorum.
Deli oluyorum böyle insanlara o masum cocuklari kurtarmak için bunlari öldürüp katil olmaya değer bence ama önemli olan bi tanesi yada bi kacini değil bu piskoloji degistire bilmek .
Kızlık girmeseydi araya iyiydi... Çünkü bozulmasının bir önemi yok... Saçma bir HURAFE!!!
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.