Sekiz yaşındaki neşeli Kamboçyalı bir çocuk olan Prak,dedesinin Khmer Rouge tarafından öldürüldüğünü hiç bilmiyordu.CIA ajanı olmakla suçlanan dedesi tarımda kullanılan büyük bir tırpanla dövülmüştü.Prak tekrar tekrar baş zedelenmesi yaşamıştı ve ebeveynleri Rith ve Sita -ölüm tarlalarının hayatta kalan ilk nesli- benden yardım istediler.Kibar ve tatlı dilli Rith ve Sita, onları birbirine bağlayan bu yükten dolayı çökmüş görünüyorlardı.Bozuk İngilizceleriyle Kamboçya'dan ergenlik dönemindeyken katliam bittikten yaklaşık on yıl sonra ayrıldıklarını ve tek oğulları Prak'ın dünyaya geldiği Los Angeles'a yerleştiklerini söylediler.
Şimdi sekiz yaşındaki Prak, birçok kez beyin sarsıntısı yaşadı.Babası Rith, kasten başı önde duvara ve metal havuza koştuğunu söyledi.Prak ayrıca her gün bir elbise askısını yere ve koltuğa vurarak "Öldür! Öldür!" diye bağırarak oyun oynuyordu.Çocuğun davranışları rahatsız edici derecede dedesinin ölümünü hatırlatıyordu.Prak askılığı vurarak katil tarafından vurulan ölümcül darbeyi esrarengiz şekilde yeniden canlandırıyordu.Kendi başını yaralayarak dedesinin baş zedelenmesini yeniden canlandırıyordu.
Trajik ya da üzücü olaylar birçok ailede, geçmiş gömülü kalır.Ebeveynler çocuklarının bu gereksiz acıya maruz kalmalarına gerek olmadığını düşünerek ağızlarını -geçmişe giden yolu- kapalı tutarlar.Çocuk ne kadar az şey bilirse o kadar güvende ve izole olacağını düşünürler.Prak, ölüm tarlaları, katliam ve daha da kötüsü dedesi hakkında hiçbir şey bilmiyordu.Aslında ona büyükannesinin ikinci kocasının gerçek dedesi olduğu söylenmişti.
Ne yazık ki geçmiş hakkında bir şey söylememek yeni nesili koruma konusunda bir işe yaramıyor.Gözden ve hafızadan saklanan nadiren yok olur.Tam tersi, çocukların belirtilerinde ya da davranışlarında sıklıkla ortaya çıkar.
Bu kavramları Rith ve Sita'ya açıklamak kolay değildi.Prak'ın üzüntüsünde geçmişin gözle görülür şekilde canlandığını açıklayana kadar bir sonraki adımı atmaya hazır değillerdi.
Rith'e "Eve gidin ve Prak'a babanızı anlatın.Onu ne kadar sevdiğinizi ve onu hala ne kadar özlediğinizi anlatın."dedim."Babanızın, gerçek dedesinin fotoğrafını yatağının başucuna yerleştirin ve geceleri uyurken babanızın onjn başını koruduğunu ve kutsadığını söyleyin.Babanız onun başını koruduğu için artık başının incinmek zorunda olmadığı algısını yaratın."
Son adım,uygulaması en zor olandı.Görünen o ki Prak kendini sadece dedesiyle değil, ona son ölümcül darbeyi vuran kişiyle de özdeşleştirmişti.Sita ve Rith'e faillerin ve kurbanların çocuklarının nasıl aynı şekilde acı çektiklerini ve hepsine karşı iyi niyetli duygular beslememiz gerektiğini anlattım.Bir adım daha ileri giderek ailemize ve ailemize zarar verenlere eşit şekilde dua ettiğimizde hem onların çocuklarını hem de kendi çocuklarımızı desteklemiş oluruz.Sita ve Rith beni anladılar.Prak'ı budist tapınağına götüreceklerini ve hem babası hem onu öldüren kişi için tütsü yakacaklarını, böylece iki ailedeki soyun da özgür olacağını söylediler.Tapınak ziyaretinden 3 hafta sonra Prak, dedesinin geceleri onu koruyan fotoğrafıyla elbise askılığını Sita'ya teslim etti."Anne artık bununla oynamama gerek yok."
Sayfa 142 - Solo UnitasKitabı okudu
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.