İşim gereği çok yaşlı insan görüyorum hayata gözlerini kapayan... Sonra içimden diyorum ki; o yaşadı... İyi yada güzel, acı veya tatlı o bu yaşamı tattı.. Benim olmadığım zamanlarda yaşadı, benim olmadığım zamanlarda güldü, ağladı ama sonuç itibariyle o yaşadı, gördü, tecrübe edindi. Hayat ona bunları verdi. Şimdi ölüm döşeğinde bir yakınım yada başkasını gördüğümde sadece dua ediyorum, çıkacağı o yolculuğa zahmetsiz, çok beklemeden çıksın, çünkü genç insan için yaşam nasıl bir nimet rahmet ise, ölüm de belli bir yaşta veya bir hastalık gibi sıkıntı anında rahmete dönüşüyor o kişi için... Ayrılığın üzüntüsünü yaşarken bu gerçeği de unutmamalıyız, kolay olmasa dahi.