Beynimdeki kurtçuklar beni delirtirken, 'Hayır,' diye cevap veriyorum. 'Ben senin ne mal olduğunu biliyorum ve senden korkmuyorum. Suratına taktığın o hazcılık maskesinin altında, sen Ölümün ta kendisisin ve senin yolun Geceye çıkar. Hazcılığın hiç bir anlamı yoktur. O da bir yalandır; hadi bilemedin, korkakların şık bir biçime sokulmuş ödünüdür.'
'İşte şimdi şapkamı çıkaracağım sana!' diye sözümü kesiyor Beyaz Mantık.
'Ama bu zavallı yaşamı tamamlamayacaksan eğer,
İstediğin zaman sona erdirebilirsin onu ansızın,
Ölümden sonra uyanmaktan korkmaksızın.'
Kendi meydan okuyuşuma kendim gülüyorum; zira şimdi, şu anda, Beyaz Mantığın gelmiş geçmiş düzenbazların şahı olduğunu, kulağıma ölümü fısıldamakta olduğunu biliyorum. Maskesinin sıyrılmasından kendisi sorumlu; kimyasal neşesiyle masayı devirip altında kalan kendisi; eski hayalleri ısırıp uyandıran kendi kurtçukları; gençliğimin ötesinde kalan sesleri canlandırıp yeniden bana duyuran, yaşamın ve kitapların bana varolmadığını söyledikleri olanak ve güçlere sahip bulunduğumu bana tekrar tekrar söyleyen o. Adım, adım hazin sonunu hazırlıyor Büyük Yazar. Oysa ki; daha söyleyecek çok sözü, yazacak çok kitabı vardı...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.