Durup bakınca şöyle bir kendime, ne çok yalnızım. Bu aidiyetsizlik duygusuyla ortada bırakılmış gibiyim. Kucağıma bir bomba gibi koymuşlar, ne yapacağımı bilemez halde, panikle dona kalmışım. Geriye dönsem birileri, öne gitsem başkaları, tam ortadayım ben... Sanki birileri ölecekse o ben olmalıymışım hissi. Defalarca denemiş, her seferinde becerememiş, herkesin beklentisini yükseltmiş ama hayal kırıklığına uğratmış duygusu korkunç bir utanç ve yetersizlik. Hiç birisi için kendine sordun mu "beni neden sevmedin?" diye. Ben sıkça kendimi bu sorunun çoğulunu sorarken buluyorum. "Beni neden sevmediler?" Bunun cevabını ararken bulduğum, kendi psikolojim. Hani ya çok iyiyim ya çok kötüyüm ya, bilirsin. İşte sorumun cevabı. Beni sevsinler diye tüm iyi niyetlerimi masaya çıkarıp, sorgusuz sualsiz koyuyorum. Sonra ya fazla geliyor ya da yetmiyor ve yine sevilmiyorum. Sonra hırçınlaşıyorum. Çünkü sevilmek, benim seni, dünyayı, hayvanları sevdiğim kadar sevilmek istiyorum. Sanırım esas sorun bu. "Benim gibi." Herkesin kendine has sevgi gösterme biçimi var ve kendime bu sevgileri yetiremiyorum..
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.