İŞTE bir ağaç yükseliyor. Ah o dupduru yükselişin!
Ah Orpheus şarkı söylüyor! Ah o ulu ağaç kulağımdaki!
Susuyar her şey. Ama yine de suskunlukta bile
yeni bir başlangıç var, bir işaret ve değişim.
Hayvanlar bürünmüş sessizliğe, çıkıyorlar aydınlık,
çözülmüş arınanın içinden, yuvalarından, saklandıkları yerden
ve görülüyor o zaman, değil kurnazlık yüzünden
ya da korkudan, böylesine içlerindeki sessizlik,
çünkü işitiyorlar. Kükreme, bağınş ve hırlama
azalıyor yüreklerinde. V e az önce orada
kulübe bile olmayan yerde, kucaklamaya,
en derinlerdeki arzulardan doğan bu sığınağı
öyle bir geçidi var ki, sütunları titremekte,
yarattın sen onlara duyma yetisindeki tapınağı.