E ben sana ne diyeyim Evren...
Ne zaman büyüdün, bu kadar sığlığın derinliğinde...
Ve kaç yaşam var içinde...
Ki bunlar sana olsun, zırh nezdinde...
Yüreğinden oksijen ve kan tadında taşınarak diline, oradan da; gözlerimizden titrek ruhlarımıza ellerinle dokunarak iliştirdiğin bu yaşam kesiti- lâkin kesitin sürekliliğinde, parçalı bütün hayatlar sanki- evet, bu yaşam kesiti için, farkındalığında dokunulmayan nefes alışlar, ömür boyu...
(Ve kendimden de bir kesit, vurur tebessümüme. Herkese aşık, ama kimseyi sevemeyen...)