Âşık olduklarını söyleyemem ama hiç durmadan sevişiyorlar. Ölümün, felaketin kıyısına geldikleri için ellerinde hayata dair, insan olmaya dair kalan tek şey sevişmekmiş gibi ya da sanki sevişmeseler onlar da hastalanacaklarmış gibi. Çok mu duyarsızlar yoksa fazla mı duyarlılar? Sevişerek boş mu vermiş oluyorlar yaşanan acılara yoksa ölülerin yasını mı tutuyorlar? Bu seyrettiğimiz ahlaki bir çöküntü mü yoksa ahlak aslında bedenler hazdan yorgun düştüğünde mi kendini gösterir? Arzularımızı tatmin ettikten sonra mı ahlaktan söz etmeye başlamalıyız?
Sayfa 86Kitabı okudu
·
68 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.