BİR HİKÂYE
Kemel çok sorumsuzdu. Bir türlü öğrenmeye yanasmiyordu. Ailesinde çok fakirdi. Onu yarı yolda bırakmamak için çok mücadele ettim. Cumartesi ve pazarımı da ona ayırmak zorunda kalıyordum. Bir çok meslektaşım buna karşı çıktı. Senin bu yaptığını kim takdir edecek? Yoksa maaşına zam mı yapacaklar? Belki doğruydu. Ama vicdanım beni rahat bırakmadı, ben de Kemal' i kendi haline bırakmadım. Yaş ilerledi, emekli olsuk. Yetiştirdiğim öğrenciler ziyaretime geldikçe çok seviniyordum. Çünkü onlar benim manevi çocuklarımdı. Kalbimde tekliyordu artık. Uzun bir öğretmenlik maratonuna kalp mi dayanır? Gözümü bir hastahanede açtım. Gözlerinin içi gülen genç bir doktor: Hocam geçmiş olsun, dedi. Kurtuldun, gözün aydın. Ah Kemal' im sen misin? Bundan daha büyük bir mutluluk olur muydu? Bu çok büyük bir ödüldü.36
··
79 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.