Shevek'in kalbi göğüs kafesinde delicesine çarpmaya başladı; birdenbire her şeyi ürkütücü bir açıklıkla görmeye başladı. Yardım bulamayışını kötü bir işaret gibi görüyordu. Kıştan, kitap hakkında verdiği karardan beri Takver'den uzaklaşmıştı. Takver gitgide daha sessiz, edilgin, sabırlı olmaya başlamıştı. Şimdi bu edilginliği anlıyordu; ölüm için hazırlıktı bu. Ondan uzaklaşan Takver'di ve Shevek onu izlemeye çalışmamıştı. Yalnızca kendi yürek acısını dinlemiş, hiçbir zaman Takver'in korkusunu veya cesaretini fark etmemişti. Onu yalnız bırakmıştı, çünkü kendisi yalnız kalmak istiyordu, böylece Takver yoluna devam etmişti, uzağa, çok uzağa gitmişti, yoluna yalnız devam edecekti, sonsuza dek.
Sayfa 209 - AnarresKitabı okudu
·
34 görüntüleme
Öne Çıkan Yorum
"Ama eve vardığında, delice istediği gibi Takver'in yanına çömelip ondan af dileyemedi."
Sarsıcı bir kaybetme korkusu ve keskin pişmanlık, bacakları titreyerek koşacak kadar.
"Blok kliniğe koştu, vardığında nefes nefeseydi ve bacakları titriyordu, kalp krizi geçirdiğini sandılar. ..."
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.