Şimdi efendim, bir tane asil bir abimiz var. Biraz üstencil, şık giyimli. Bana tarzı Camus'un Düşüş'ündeki karakteri andırdı. Burnundan kıl aldırmıyor adeta. Bu abimiz, bir gün bir kadına kur yapma uğruna bir suça karışıyor. Bu suç kendisini allak bullak ediyor ve buhranlar buhranlar. Kendini arayış çabası, süslü cümlelerle insanın derinliklerine yola çıkıyoruz. Yolda da mola vermeden devam ediyoruz kitabın sonuna kadar. İyi bir açıdan yola çıkılmış ama bu kadar da bir duygusal iç yolculuğa gerek var mıydı? Zweig'ın kişilik betimlemelerini severim ama bu kitaptaki biraz fazla ve abartı geldi. Bu arada
