Hep yeniden ümit etmek, hep yeniden güvenmek, hep acı bir şekilde yanılgıya uğramak, başka türlü nasıl olabilir ki? Aksine güvensizlik, kötü kuşkular, nefret, intikam duygusu insanın ruhunda yuvalanmalı mı? Eğer öyleyse, sıcacık güven duygusu ve saf iyi kalplilikte kendini gösteren gerçek insani ilkenin bütün izleri eriyip gitmeli mi? Hayır! Senin güler yüzün, tatlı sözlerin beni kandıramaz, belki de ruhunun derinliklerinde bana karşı hak etmediğim bir nefret gizlenmiş olabilir; gene de ben seni dostum olarak kabul edeceğim, sana elimden geldiğince iyi davranacağım, sana ruhumu açacağım; çünkü bu beni rahatlatıyor, eğer beni hayal kırıklığına uğratırsan, o anda yaşayacağım acı duygular geçmişteki güzel bir rüyanın mutluluğu yanında önemsiz kalacaktır.
Sayfa 187Kitabı okudu
131 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.