Tünel
İşlenen cinayetten daha çok, Juan Pablo’nun içinde bulunduğu paranoyak zihin durumu kapladı ruhumu. Olayları varsayımlarına göre sonuçlandırması, okurken sürekli durmama ve birçok anımın tam da karşımda odanın içinde belirivermesine neden oldu. Aslında bildiklerimiz tamamen varsaydıklarımız değil mi? Çoğu olayda burnumuzun doğrultusunda sadece yargılarımızla ilerlemiyor muyuz? Juan Pablo’nun zihninin bazen coşması sonra durulması… Durulunca yazdıklarından veya yaptıklarından pişman olması… Çok hayattandı. Bence tanışın bu ruh ve acı betimlemesi uzmanı olan yazarla en kısa zamanda.
