Ona göre, kızdaki bu değişiklik tuhaf değildi, tam tersine tahmin ettiği, beklediği bir şeydi; gerçek olmak için ümidini asla kaybetmeyen, unutmayan doğanın muhteşim yasalarına duyduğu güvendi. Hayatın sürekli kendisini yenileyen o sonsuz mucizelerden birine yakın hissetti kendisini; bu mucize çocukların kadınlardaki iyiliği, şefkati, fedakârlığı ortaya çıkarmasına ve sonrasında bu duyguların kadınlardan çocuklarına geçmesiydi; kadından çocuğa, çocuktan tekrar kadına geçen, hiç kesilmeyen, sürekli devam eden bir döngü; böylece kadın kendi çocukluğunu asla kaybetmiyor, aksine iki kez yaşıyordu, hem kendi içinde hem de karşılaştığı her insanda yaşıyordu.
Sayfa 41
·
67 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.