En enn sevdiğim hikayedir
Sahi ya lan. Bizim paramız yok ki. Zaten ben bildim bileli hiç olmadı ki paramiz. Neyse. Çekiliyorum bir köşeye, burnumu çeke çeke ağlıyorum. Annem kapı aralığından bana bakıyor İyice abartıyorum ağlamayı. Annem yan odaya geçiyor. Takır tukur sesler. Hiç dışarı çıkasım yok. Ağlamayı da kestim. Mal mal oturuyorum. Annem sesleniyor. İsteksizce yanına gidiyorum. Bir şey uzatıyor bana. Eski siyah tişörtümün üzerine beyaz atlet parçaları dikip forma yapmış. Arkasına da 7 rakamı dikmiş. "Anne," diyorum "bu Beşiktaş forması. Ben Galatasaray istiyorum." "Olsun oğlum," diyor, "bu daha güzel." Hem bak 7 numara bu, Feyyaz'ın forması." Forma bir şeye benzemiyor aslında. Alelacele çocuk avutmak için yapılmış uyduruk bir şey ama annem o kadar güzel gülüyor ki, o dakika karar veriyorum: Ben artık Beşiktaşlıyım.
·
113 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.