Kırgın ve küskünüm, beni bırakıp gideceklerinden korktuğum parçaların gitmesinden bile korkmuyorum artık, galiba gittiler çünkü, içimdeki boşluk daha da büyüdü, kaybolan parçalarımın yerine o boşluk bir parçam haline geldi. İçim durgun; bir çalkantı, bir korku ya da bir sevgi yok, hiçbir duygu kıpırtısı yok, kocaman bir boşluk içim, o boşluğu da küskünlük, kırgınlık ve hüzün dolduruyor ancak, zaman zaman çok fazla yaşamayacakmışım gibi bir duyguya kapılıyorum, benim gibi sağlıklı bir insanın kendini neden ölüme bu kadar yakın hissettiğini anlayamıyorum, belki de gizliden gizliye ölümü özlüyorum, ölüm korkularım da yok artık, ölümden de korkmuyorum, bütün duygularım gibi korkularım da yoruldu, onlar da beni terketti....
Sayfa 134 - NerminKitabı okudu
·
66 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.