Bildiği, tanıdığı dünya harabe halindeydi; sevmiş olduğu insanlar ölmüştü; hatıraları yağma edilmişti. İnsanlığın verimli zamanlarının tanığı, yaşamöyküsü yazarı olmaya soyunmuştu; barbar bir çağın katibi haline gelmeyi beceremiyordu. Hafızası çok yer kaplıyordu, korku fazlasıyla galebe çalıyordu. Yazısının yegane itici gücü geçmiş özlemiydi. Geçmiş zaman kipinde yazabiliyordu ancak.
Sayfa 37Kitabı okudu
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.