CÜMLE
Sessizlikten harfler oydum sana
Sesi bil, beni sus, kendini gör diye
Değil arka bahçelerin, akşam saatlerinin
Gövdenin dilidir olsa olsa görünmek
Hangi hayal mumlarıdır erir göz göz
Kimin yüzüne düşer bir kadının yaşları
Silik ya da selgin her geçişte kalabalıktan
Nedir biraz daha evlerden eksilen
Bizi kim bu kuyunun başına
Kendi çaresizliğimiz değil üstelik
Bütün sevdikleri uzak olan bir adamın
Korkusundan çoktan çıkmıştır ölüm
Seni bir yaza bıraktım dağı denize batmış
Karlar içinden geldi sesin
Gölgesinden giysiler biçtim ömrüme
Duvar diplerinde nokta insanların
Bilmez miyim gönül kendine yükken
Başkalarını sevmenin acısını
Bir bağış gibi yaşardım güzelliğini
Bozkırı bilmeseydim
Sana bir cümle kurdum çocukluktan
Kitaplar dolusu suç buldun bana
Ben, şu geceyi harfleyen
Sen, gündüzü başkalarından okuyan...