Osamu Dazai'nin sanırım çoğu eseri melankolik. Zira bu eser onunla tanıştığım 
İnsanlığımı Yitirirken ile benzer hisleri uyandırdı.
Ergenliğe geçişte olan genç kızın bir gününü anlatan Dazai o kadar yerinde tespitler yapmış ki, sanırım beni gözlemlemiş diye düşünebilirsiniz. Örneğin toplu taşıma kullanırken neler hayal ederiz, insanları nasıl inceler ve algılarız bunların hepsini öğrenci kızın düşünceleri üzerinden bize aktarıyor.
Tabii çocukluktan ergenliğe geçiş travmatik ve kabullenmesi zor olabiliyor. Öğrenci kız bu durumda kendine hiç acımadan baskı uyguluyor. Saflığını yitirdiğini, iyi biri olmadığını düşünüyor. Çocukluk aklı ile annesine kızıyor ancak biraz zaman geçince -belki de ergenlik düşünceleri ağır basınca- ona hak veriyor. Yani sürekli ikilemde kalıyor. Ve tüm günü böyle düşüncelerle geçiyor.
Kahve yanı çerezlik bir kitap. Akıcı ancak yoğun. Osamu Dazai'yi sevmemek mümkün değil.
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.