Jack London ile tanışıklığım. Tanıdığım eski bir öğretmenim ile oturmuş bir gün sabahtan akşama kadar çevirmiştik kitabı. O kadar çok sevmiştim ki... (Bu sevgi ve proje o yıl İngilizce'yi geçmeme yetmedi. Ama güzel bir eserle tanışmama vesile oldu.) Yıllar sonra yine bir öğretmen arkadaş

Martin Eden diye bir kitaptan bahsetti. "Abartma ya hu!" dedim. Bunu derken eserin hayatımın kitabı olacağından, kalbimde derin izler bırakacağından bi'haberdim. Ve o günden beri kitap tavsiyesi isteyen herkese Martin Eden'ı abartıyorum, bulduğum Jack London kitaplarını okumaya devam ediyorum. Geçtiğimiz günlerde

Kızıl Veba isimli eserini okumuş ve izlenimleri sizinle paylaşmıştım. Ve şimdi:

Vahşetin Çağrısı Son günlerde bir şeyden delice haz duymaya başladım: Okuduğum kitapların beyaz perdeye aktarımı varsa okuma sürecimi bir arada yürütmek. Hatta

Yılanların Öcü romanını okurken iki filmini izlemiştim, şu günlerde de dizisini devam ettiriyorum. Bu eserin de başarılı sayılabilecek bir aktarımını buldum diyebilirim: m.youtube.com/watch?v=Y733jbd... Hayatta bazen her şey o kadar güzel gider ki "normal"in o olduğunu sanırsın. Sonra öyle olaylar silsilesi üst üste gelir ki yaşadığın hayattan bambaşka bir hayata sürüklenirsin. Eserin başkahramanı olan bir köpek -ismi Buck- için de her şey böyle gelişiyor. Cennet gibi bir yerde yaşarken başkalarının eline geçmesiyle onun için bambaşka günler başlıyor. Ve üstelik o başka şartlara alışkın bir köpek değil... Ah insanlar! Hiç doymayacaksınız değil mi? Para her zaman sizin için birçok değerden önde gelecek. Bu uğurda diğer insanları, hayvanları kullanmaktan, kendinize alet etmekten asla geri durmayacaksınız... Hiç dolmayan bir keseniz, dibi belli olmayan bir buzdolabınız hep olacak. Ve bu hırs sizi oradan oraya sürüklerken siz de hakimiyetiniz altına aldığınız varlıklara aynı şeyi yapacaksınız... Okuma sürecim eserdeki çoğu bölümde olduğu gibi bir kış gününe denk geldi. Öğle yemeği için evden çıktığımda kar yağıyordu ve yürürken bir köpeğe denk geldim. Okuduğum eserin etkisiyle Buck gibi hissettirdi bana. Her ne kadar yemekhanenin artık yemeklerinden faydalanmaya gelen sıradan bir köpek olsa da hayvanların duygularının, düşüncelerinin olduğunu bilmek, acaba o anda ne düşünüyor diye düşündürdü beni. Hayvanların gözünden nasıl görünüyoruz acaba? Bitmek tükenmek bilmeyen hırslarımız, isteklerimiz nasıl bir izlenim veriyor onlara? Bir söz vardı: "İnsanları tanıdıkça hayvanları daha çok seviyorum." Şunu ifade edebilirim ki, hayvanları tanıdıkça da onlara olan sevgim artıyor. "Sıradan acılara karşı hissizleşmişti." (s. 27) Hayat bazen öyle bir noktaya getiriyor ki önceden kıyameti koparacağımız şeylere dahi tepki vermiyoruz. Büyük acılar küçük acıları unutturuyor. Hissizleşiyoruz. Hayra alamet olmayan, adım adım yaşamdan koparan bir hissizlik bu. Öyle acılar var ki hayatta insan birçok acıya acı demeye utanır oldu. Yüreğini kemirip bitirecek acılar dahi hiçleşti. Vesselam, oldukça başarılı bir eserdi. İnsanların hırsları uğruna bir yerden başka yere sürüklenen bir kızak köpeği Buck'ın hikayesi... Oldukça sürükleyici. Okurken duygularınıza hakim olmakta zorlanacak, kimi yerde kızacak kimi yerde şefkat kimi yerde hayranlık duyacaksınız. Kendi adıma Dave için hayranlık duydum diyebilirim. Tüm insanların onun gibi bir görev bilincine sahip olmasını dilerdim. Benim Buck ile olan hikâyem buraya kadardı. Ama eminim siz kıymetli okurlarla yeniden vücut bulacaktır.