Bir gün,
bütün mertebeleri geçtiği hâlde bir türlü vâsılı Hakk olamıyan
(arada küçük bir perde kalan)
Cüneyd-i Bağdâdî Hz. hep bunun sebeblerini düşünerek
Bağdat sokaklarında gezmekte iken,
bir Arap kızı da mecâza müptelâ olarak sevgilisine şu şiiri okurmuş: «
Ve inkülte mâ eznebtü küllü mücübeten Hayâtüke zenbün lâ yukaşü bihi zenbü.>>
Yâni;
<<
Benim kusurum nedir ki bunca yıldır benden kaçtın dersen cevaben derim ki:
Kendine vücûd vermekliğin yâni hayatın öyle bir suçtur ki hiç bir suçla ölçülemez, kıyas edilemez (kâbil-i telif olamaz).»>
Cüneyd-i Bağdâdî Hz.
«Allah Allah» diyerek yere kapanıp vasil-ı Hak olur.
ESERİN SONU