Çocukluğumuzda yaşadığımız duyguların karşılığı yetişkin olduğumuzda farkındalığımızı etkileyebiliyorsa ne mutlu... Bir çoğumuz ihmal edilmiş çocukluğumuzu inkar ediyor, hatta nasıl böyle düşündüğümüz konusunda kendimize bile kızıyoruz bazen. Oysa kızgınlığımız çocukluğumuzun babasına, o zaman veremediğimiz tepkilerimize, bununla yaşayıp bir volkan gibi sonradan patlayan cümlelerimizin karşılığının o andaki babaya olmayışına, karşımızda o baba olmayışına...böyle devam eder gider bu cümle, içinde çokça anlam gizleyerek... Kafka da yıllar sonra kaleme alabilmiş bunu hepimiz gibi.. Okuyan herkesin içinde kendi çocukluğundan bir kaç satır da olsa bulamaması pek mucizevi olurdu... Az ya da çok... Kafka'ya başlayanların, bu ve diğer kitaplarındaki cümle aralarında ya da kitabın tamamında anlattığı özü anlayabilmek adına seçmesi gereken ilk kitabı olmalı belki de ama ben de bu kitabıyla başlamadım bir çoğu gibi. Şimdi anlıyorum ki özellikle "Dönüşüm" kitabını bu değersizlik duygusunu okuduktan sonra yeniden okumalı... Yine de içindekileri tam olarak anlatamamasının sebebini de anlıyor insan kitabı bitirince... Çok daha fazlası var... Bu kadarının bile dökülmüş olması bilmem ne kadar yetti... Bilmek isterdim bu kitaptan sonraki rahatlamasını... Kahvemle birlikte bitirdim kitabı... Ben zaten çoğu zaman soğumuş da olsa kahvemi kitapla birlikte bitirmeyi seviyorum. Sanki son yudum, okuduğum son satırla birlikte ruhuma girip orda sindirecek kendini...

Babaya MektupFranz Kafka · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202240,8bin okunma

·

28 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seda Sözen