Babamın bir kahraman değil de sıradan bir adam olduğunu fark ettiğim ilk an, onca hüzünlü hatıramız arasında, sanırım o andan başkası değil.
Ama madem Pessoa'yı bir kere andık bu gece, devam edelim, ırmağın karşı kıyısı, karşıda bulunduğuna göre, asla bu taraftaki kıyı değil; çektiğim acıların tek nedeni de bu.
Gizliden gizliye seviyoruz üzülmeyi. Yeni mektuplar yazacak malzemeyi sağlıyor bize üzülmek.
Bu muydu evliliklerin kaderi? Gündeliğin parçası olmak, tükenmekk. .. Kadın dergileri haklı mıydı? Ne yani? Biz bile mi pes edecektik? Biz bile mi?
Yine de galiba bazı insanlar yolda olmak için geliyorlardı hayata.
Hani koltuğun ucuna oturursun her an kalkacak gibi, arkana yaslanıp rahat ettirmezsin ya kendini. Aynen öyle, her seferinde yeni bir hayatın ucuna oturdum ben de. Her an çekip gidecek gibi. Gibisi fazla, aslında hep biliyordum sanki zaten bir gün çekip gideceğimi. Bakma her seferinde bu son deyişime, hep bir huzursuz, bir rahatsız dım kök salmaya elimin bir türlü varmadığı hayatlarda.
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.