Okudukça kapana kısılmışım gibi hissettim .YA SEÇTİĞİM HAYAT DOĞRU DEĞİLSE. Bu duygu beni çaresizliğe iteledi. Bu hayat benim değilse… Breuner gibi kapadım gözlerimi . Veda ettim hayatımdakilerine. Önce çocuklarımdan başladım. Sonra birer birer…Ama özgürlük iyi gelmedi. Ben hiç Özgür olamadım ki. Nietzsche gibi gözlerimden yaş geldi. Sonra dedim ki “KADERİNİ SEV ÇÜNKÜ HAYATIN BUDUR.”
