Bu da böyle bir dünyalılık hali işte. Yaşıyorsun, yaşıyorsun ve bir noktada çok ağlamak da çok güzel de geride kalıyor. Hayat akıyor, sen habire yürüyorsun. Yol seni bir yere götürüyor ve bazen, nedense hep başkalarına mahsus sandığın o taşlardan biri çıkıyor önüne. Böylelikle tamamlanmaya başlıyorsun. Hepsi birikmek için olabilir. Birikip toplanınca daha güzel bir şey olacaksındır veya vardır mantıklı bir açıklaması. Bu gerçeğe ciddi bir güçle bağlıyım… Ama içindeyken bir garip, gerisindeyken başka garip…
Sayfa 139 - Küsurat Yayınları
·
27 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.